Adopteren door doneren
Onze vrijwilligers
Firat Uçar
Bekir Balcı
Mijn naam is Fırat Uçar.
Ik ben geboren op 9 augustus 1985. Sinds mijn zevende levensjaar leefde ik op straat, en in de koude maanden werd ik warm gehouden door straatdieren. Hun aanwezigheid gaf me troost, bescherming en een gevoel van verbondenheid dat ik nooit ben vergeten.
Door de jaren heen heb ik hard gewerkt en iets van mijn leven weten te maken. Toch ben ik straatdieren, vooral die in Turkije, nooit vergeten — zij zijn altijd in mijn hart gebleven.
Ik heb alles wat ik had verkocht en ben verhuisd naar Batman (Turkije), waar ik nu woon in een eenvoudig huis. Het huis is leeg, behalve voor wat écht belangrijk is: mijn katten. Meer dan twintig katten, waaronder ook kittens, heb ik met veel moeite naar hier laten overkomen.
Mijn leven is volledig gewijd aan deze dieren. Ik voorzie ze van eten, medische zorg, liefde en veiligheid. Geen enkel dier in nood laat ik in de steek — elke kat, pup of ander dier dat hulp nodig heeft, krijgt van mij wat ik kan geven.
Wat ik doe is niet makkelijk, maar het komt recht uit mijn hart.
Ik ben Bekir Balcı. Ik werd in 1981 geboren in Çayeli, een district in de provincie Rize. De eerste elf jaar van mijn leven bracht ik daar door, midden in de natuur.
Mijn liefde voor dieren erfde ik van mijn familie, vooral van mijn overleden vader. Hij hield zó veel van katten dat hij, als er een kat op zijn bed lag te slapen, zich de hele nacht niet bewoog om haar niet wakker te maken.
Die liefde heb ik diep in mijn hart opgenomen.
Ik heb de basisschool in Rize afgerond, maar kon daarna niet verder studeren. Op mijn elfde kwam ik naar Istanbul om te gaan werken. Het leven ging door, met onder andere mijn dienstplicht, maar die liefde in mij bleef altijd bestaan.
In de loop der jaren ben ik me steeds meer gaan verbinden met zwerfkatten. Wat begon met af en toe wat worst of een beetje natvoer… is uitgegroeid tot een dagelijkse zorg voor 90 à 100 katten.
Ik voer ze niet alleen; als ze ziek zijn, breng ik ze naar de dierenarts, en als ze gewond zijn, probeer ik ze te laten behandelen.
Soms maak ik veilige schuilplekken voor ze, zodat ze een warm onderkomen hebben.
Maar het is niet makkelijk… Vooral financieel is het soms erg zwaar.
Toch zijn het zulke bijzondere, pure zielen… Wanneer ze je aankijken, vergeet je alles om je heen.
Met hen is het leven zoveel mooier.
Ik ben zó blij dat ze er zijn.
